Księgi Królewskie

Księgi Kró­lewskie są ostatnim fragmentem dzieła deuteronomistycznego.

Nazwa i treść

W hebrajskim oryginale Księgi Królewskie stanowiły jedną całość i nosiły nazwę sefer melakim, to znaczy Księga Królów. Tłumacze Septuaginty rozdzielili ją na dwie części i oznaczyli jako Trzecią i Czwartą Księgę Królów, gdyż podobnie została podzie­lona na dwie części Księga Samuela i nazwana Pierwszą i Drugą Księgą Królów.
Księga Królewska stanowi zakończenie nurtu deuteronomi­stycznego, ukazującego dzieje od śmierci Mojżesza do niewoli babilońskiej. Na Księgi Królewskie przypada długi okres dziejów od ostatnich wydarzeń z życia Dawida poprzez panowanie Salo­mona, rozłam królestwa i dzieje obu państw do kolejnych ich upad­ków: w roku 722 nastąpił upadek państwa północnego (izraelskie­go), a w roku 586 upadek państwa południowego (judzkiego). Relacja księgi kończy się opisem tego, co działo się bezpośrednio po upadku Jerozolimy i wzmianką o uwolnieniu króla judzkiego Jojakina (Jechoniasza). Było to w roku 561. Historia Ksiąg Kró­lewskich obejmuje wiec okres od roku 972 przed Chrystusem (po­czątek panowania Salomona) do 561, czyli około 410 lat.

Źródła

Materiał odnoszący się do tak długiego czasu musiał być czer­pany z jakichś źródeł. Księga Królewska o nich wspomina, wy­mieniając Księgę rządów Salomona, Księgę kronik królów Judy i Księgę kronik królów Izraela. Prawdopodobnie były także inne źródła, na które jednak Księga Królewska wyraźnie się nie powo­łuje. Kroniki były spisywane na dworach królewskich i zajmowa­li się tym specjalni ludzie noszący nazwę mazkirim. Mieli oni do dyspozycji dokumenty i archiwa. Specjalne źródło musiało do­starczyć informacji o prorokach: Eliaszu i Elizeuszu.
Pisana później i należąca do innego nurtu Księga Kronik wy­mienia większą ilość źródeł. Wzmianki o źródłach podkreślają historyczny charakter Księgi, chociaż nie była ona pisana jako dzieło historyczne. Autor pisał księgę religijną i jako taka otoczo­na była ona szczególnym pietyzmem. Dzięki tej trosce przetrwała w ramach zestawu ksiąg świętych, podczas gdy wszystkie jej źró­dła zaginęły. Powołując się jednak na źródła, autor dostarcza nam oprócz pouczenia religijnego także bogaty materiał historyczny dotyczący tych z górą czterystu lat. Religijna zaś koncepcja re­daktora zapewnia Księdze jedność i spójność.